இலங்கையின் ஆளும் தரப்பின் இரண்டு பிரிவினர்களின் தொடர்ச்சியான ஆளுமைகளால் தமிழ் மக்களும் பிற சிறுபான்மை இனங்களும் எதிர்கொண்ட நெருக்கடிகள் இழப்புக்களை நாம் இங்கு தொடர்ந்து நினைவு கூறவேண்டிய அவசியமில்லை. நேர்மையாகவும் இனச்சார்பு நிலையற்று சிந்திப்பவர்களாலும் இலங்கையின் அரசியல் வரலாற்றில் மேற்படி இரண்டு தரப்பு அரசியல் ஆளுமைகளால் விழைந்த கேடுகளை புரிந்துகொள்ளமுடியும். இவர்களால் இலங்கைவாழ் சிறுபான்மை இனங்களின் பாதிப்பென்பது வெளித்தோற்றமானது. இவர்களால் இலங்கை தேசமும் பெரும்பான்மை இனங்களான சிங்கள நடுத்தர உழைக்கும் பிரிவினர்களும் மறைமுகமாக மிகவும் பாதிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதை எவ்வித இனச்சார்பு நிலையற்று சிந்திப்பவர்களால் மட்டுமே புரிந்துகொள்ள முடியும். இந்த இருதரப்பினர்களின் அரசியல் வேறுபாடுகளையோ அல்லது அவர்களது சர்வதேச வெளிவிவகார நிலைப்பாடுகளிலுள்ள வேற்றுமைகளையோ நாம் இங்கு புள்ளிவிபர சான்றுகளோடு ஒப்பிட்டு ஆய்வுசெய்ய முன்வரவில்லை. இலங்கையின் பின்காலனித்துவ ஆட்சி அதிகார வரலாற்றின் அனுபவத்தில் மேற்படி இருதரப்பினரின் ஆட்சி அதிகார நிர்வாகமானது அனைத்து மக்களுக்கும் தேசத்திற்கும் பாதகமானதாகவே செயல்பட்டு வருகின்றது. எனவே இவ்விரு தரப்பினரும் எதிர்வரும் ஜனாதிபதித் தேர்தலில் அகற்றப்பட வேண்டியவர்களாக நாம் கருதுகின்றோம்.
இதுவரையில் தமிழ் தரப்பு அரசியல் தலைமைகளானதுஇ நம்பிக்கை அடிப்படையிலும் வாக்குறுதிகள் வழங்குவதன் அடிப்படையில் ‘தோற்றமளிக்கும்’ சிங்கள தலைமைகளையே தொடர்ந்து ஆதரித்து வந்தும்…இ தொடர்ந்து ஏமாந்தும் போனவர்கள். எனவேதான் அவ்வாறான வாக்குறுதி வழ்ங்கக் கூடியதாகவும்இ நம்பிக்கை அளிக்கும் வகையிலான ஒரு ‘தோற்றமளிக்கும்’ தரப்பாக ஜே.வி.பி யின் வேட்பாளரும் இருக்கவேண்டும் என எதிர்பார்க்கின்றனர். இவ்வாறான எதிர்பார்ப்பை தமிழ் அரசியல் கட்சிகள் மட்டுமல்லஇ முற்போக்குஇ நடுநிலை விமர்சகர்களின் எதிர்பார்ப்பும் இவ்வாறாகவே அமைந்திருப்பதையும் எம்மால் அவதானிக்கக்கூடியதாக இருக்கின்றது.
இவ்வாறான அனுபவங்களோடு தற்போது நடைபெற இருக்கம் ஜனாதிபதித் தேர்தலில் ஜே.வி.பி யின் வேட்பாளரான அனுரகுமார திசநாயக்க அவர்களையே இலங்கையின் மாற்று சக்தியாக கருதவேண்டியுள்ளது. அவரும் அவரது கட்சியும் தமிழ் மக்களுக்குரிய ‘தோற்றமளிக்கும்’ சக்தியாக காட்சி தராதபோதும் அவர்களை ‘தோற்றுவிக்கும்’ (சிறுபான்மை இனங்களின் அரசியல் அபிலாசைகளின் நியாயங்களை உரையாடிப் புரியவைப்பது) தலைமையாகவும்இ ‘தோற்றுவிக்கும்’ கட்சியாகவும் மாற்றுவதற்கு அரசியல் கள உழைப்பாளிகளைக் கொண்ட தமிழ் அரசியல் சக்திகள் தேவைப்படுகின்றது. துரதிருஷ்டவசமாக அவ்வாறான சமகால தமிழ்-அரசியல் கள உழைப்பாளிகளை எம்மால் இனம்காண முடியவில்லை.
சமகாலத்தவர்கள் அனைவரும் தமது கட்சி நலன்களுக்காகவும்இ தமது சுய தேவைகளுக்குமான எதிர்பார்ப்புடன் செயல்படும் தரப்பினராகவே எம்மால் அவதானிக்க முடிகிறது.