பொதுவாய் யாழ் குடா நாட்டில் வசிக்கும் அநேகமானவர்களுக்குஇ (எல்லாரும் அல்ல) முஸ்லிம்கள் எல்லாரும் துரோகிகள் என்கிற மனநிலை துரதிர்ஷ்டவசமாய் புலிகளினால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருப்பது கவலைக்குரிய விஷயம். அந்த தப்பபிப்ராயம் இப்போதும் அங்கே இருக்கிறது. அதை மெல்ல மெல்லத்தான் களைய முடியும். அங்கே இனி வரப்போகும் ஜனநாயகத்தில் நம்பிக்கை கொண்ட தலைவர்களுக்கு அதை ஒரு சமூகஇ உளவியல் ரீதியான நோக்கில் எதிர்கொள்ள வேண்டிய கடமையும்இ பணிகளும் நிறையவே இருக்கிறது.
அதே மனிதர்களின் பட்டியலில்இ கருணா அம்மானின் பேரும் சேர்ந்திருப்பது வியப்பல்ல. அன்று தொண்டைமான் எடுத்த அதே நிலைப்பாட்டை பின்பற்றி கருணாவும் முடிவு எடுத்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். (வேறு காரணங்கள் எனக்குத் தெரியாது.) அவரைப் பற்றி கிழக்கு வாழ் மக்கள் தான் முடிவெடுக்க வேண்டும். வடக்கின் மக்கள் அல்ல. ஆனால் இப்படியெல்லாம் ஜனநாயக வழியில் சிந்திக்க இன்னும் வடக்கு வாழ் மக்கள் பழகவில்லை என்றே எடுத்துக்கொள்கிறேன். (வ. அழகலிங்கம் சொல்லியிருப்பது போல)
அவர் தான் ஒரே தலைவர். அவருக்கு எல்லாம் தெரியும். அவர் எது செய்தாலும் சரிதான் என்று கண்மூடித்தனமாய் வாழ்ந்த இரண்டு தலைமுறைகள் அங்கே (வடக்கில்) தோன்றிவிட்டன. எப்படி அவர்கள் தம்மைத் தாமே திருத்திக்கொள்ளப் போகிறார்கள்? வரப்போகும் தலைவர்களுக்கு இதுவும் ஒரு முக்கிய பிரச்னை.
அடுத்து இந்த சமூகத்தில் இருந்து அப்படியே அதே எண்ணங்களுடன் மேல்நாடுகளுக்கு புலம்பெயர்ந்து வாழும் யாழ் மக்களிடம் நீங்கள் குறிப்பிட்ட சம்பவத்தில் வேறு எதை எதிர்பார்க்க முடியும்? இதே அனுபவம் பல்வேறு தடவைகள் எனக்கும் நேர்ந்திருக்கிறது. கொழும்பின் புறநகர் ஒன்றில் பிறந்து வாழ்ந்து வந்த என்னிடம்இ 'அந்த ஊரே நீங்கள்? அப்பஇ அண்ணை உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமே? இவரைத் தெரியுமே? நானும் அங்கே ரெண்டு கிழமை இங்க வெளிநாட்டுக்கு வர முதல்ல நிண்ட நான். தெரியாதே? அப்ப நீங்கள் அந்த ஊரில்ல' என்று என்னிடமே வாதாடிய பல நபர்களை எனக்குத் தெரியும். சுமார் 5 லட்சம் வாழ்கிற நகரில் (அங்கே நான் பிறந்திருந்தாலும்) ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இருக்கிற ஆட்களை நான் எப்படித் தெரிந்து வைத்திருக்க முடியும் என்கிற ஒரு சிறு உண்மை கூட அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. தவிர என்னை சந்தித்த பின்இ 'உவன் கள்ளன். அதுவும் சிங்களவன். நல்லாத் தமிழ் பேசப் படிச்சுக்கொண்டு எனக்கு கதை விடுகிறான்' என்று விமர்சனமும் பண்ணுவதும் எனக்குத் தெரியும்.
அவர்களின் பேதைமை எனக்குப் புரிகிறது. யாழ் குடாநாட்டைப்போல் ஒரு சிறிய நிலப்பகுதியில்இ யாழ் நகர் போன்ற நகரங்கள் தவிர அநேகமான பகுதிகளில் வீடுகளுக்கு இலக்கங்களே இல்லை. ஆனால் அங்கே இருக்கிற ஒருவரிடம் இன்னாரைத் தெரியுமா என்று கேளுங்கள். அவர் இவரின் மாமா அல்லது ஒன்று விட்ட சகோதரம் என்று ஆராய்ச்சி பண்ணியே கண்டுபிடித்து விடுவார்கள். அத்தனை சின்ன நிலப்பரப்பில் ஒருவரை ஒருவர் தெரியாமலிருக்க நியாயமே இல்லை. (தபால் ஊழியர் விரல் நுனியில் அத்தனை பேரின் உள்வீட்டு விவகாரங்களே அடங்கியிருக்கும்.) இப்படி ஒரு சிறு எண்ணிக்கையில் உள்ள சமுதாயம் வெளி உலகமே தெரியாமல்இ இது தான் உலகம் என்று நினைத்தபடி வெளிநாட்டுக்கும் வந்து அதே நினைப்பில் வாழ்கிறது. அவர்களிடம் அவர்கள் இப்போ வாழும் (வெளி) நாட்டின் தலைவர் யார்இ அரசியல் கட்சிகள் என்ன சொல்கின்றன என்று கேளுங்கள். ஒரு மண்ணும் தெரியாது. ஆனால் தெரியாத்தனமாய் ஊரிலே நடக்கிறது என்று கேட்டீர்களோ தொலைந்தீர்கள். எத்தனை ஆமி செத்ததுஇ பெடியங்கள் என்ன மாதிரி அட்டாக் குடுத்தவங்கள் என்று வந்துகொண்டே இருக்கும். நிறுத்தவே முடியாது.
அத்தோடு இன்னொன்று. அங்கேயிருந்து வந்த படித்த மனிதர்களுக்கே தென்னிலங்கையில் தமிழர்கள் இருக்கிறார்கள் என்கிற விஷயம் புரிவதே இல்லை. வடஇ கிழக்கில் உறவுகள் இல்லாத தமிழர்கள் இலங்கையில் எப்படி இருக்கமுடியும்? (மலையகம் ஓகே.) இது பெரிய பிரச்னை அவர்களுக்கு. என்னைப்போல் பலர் நம் முன்னோர்கள் கிட்டத்தட்ட நூறோ இருநூறோ ஆண்டுகளுக்கு முன் வந்து குடியேறிஇ கோயில்கள்இ பள்ளிக்கூடங்கள் அமைத்து எத்தனையோ சிங்கள ஊர்களில் தமிழ் பேசி வாழ்கிறோம் என்றால் என்னமோ புதுமையான ஒரு பூச்சியைப்போல் பார்ப்பார்கள்.
அவர்களை சொல்லி குற்றமில்லை. நான் வேறு சூழ் நிலையில்இ பலவித இன மக்களுடன்இ கலாசாரங்களுடன் வாழ்ந்தவன். தவறிப்போய் அங்கே பிறந்திருந்தால் நானும் அப்படித்தான் சிந்திப்பேன்இ பேசுவேனோ? இருந்தாலும் அவர்கள் என் சகோதரரர்கள். அறியாமை இன்னும் விட்டுப்போகவில்லைஇ அவ்வளவு தான். ஆனால் காலம் மாறும். அறிந்து கொள்வார்கள். நம்பிக்கை இருக்கிறது.
அதே மனிதர்களின் பட்டியலில்இ கருணா அம்மானின் பேரும் சேர்ந்திருப்பது வியப்பல்ல. அன்று தொண்டைமான் எடுத்த அதே நிலைப்பாட்டை பின்பற்றி கருணாவும் முடிவு எடுத்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். (வேறு காரணங்கள் எனக்குத் தெரியாது.) அவரைப் பற்றி கிழக்கு வாழ் மக்கள் தான் முடிவெடுக்க வேண்டும். வடக்கின் மக்கள் அல்ல. ஆனால் இப்படியெல்லாம் ஜனநாயக வழியில் சிந்திக்க இன்னும் வடக்கு வாழ் மக்கள் பழகவில்லை என்றே எடுத்துக்கொள்கிறேன். (வ. அழகலிங்கம் சொல்லியிருப்பது போல)
அவர் தான் ஒரே தலைவர். அவருக்கு எல்லாம் தெரியும். அவர் எது செய்தாலும் சரிதான் என்று கண்மூடித்தனமாய் வாழ்ந்த இரண்டு தலைமுறைகள் அங்கே (வடக்கில்) தோன்றிவிட்டன. எப்படி அவர்கள் தம்மைத் தாமே திருத்திக்கொள்ளப் போகிறார்கள்? வரப்போகும் தலைவர்களுக்கு இதுவும் ஒரு முக்கிய பிரச்னை.
அடுத்து இந்த சமூகத்தில் இருந்து அப்படியே அதே எண்ணங்களுடன் மேல்நாடுகளுக்கு புலம்பெயர்ந்து வாழும் யாழ் மக்களிடம் நீங்கள் குறிப்பிட்ட சம்பவத்தில் வேறு எதை எதிர்பார்க்க முடியும்? இதே அனுபவம் பல்வேறு தடவைகள் எனக்கும் நேர்ந்திருக்கிறது. கொழும்பின் புறநகர் ஒன்றில் பிறந்து வாழ்ந்து வந்த என்னிடம்இ 'அந்த ஊரே நீங்கள்? அப்பஇ அண்ணை உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமே? இவரைத் தெரியுமே? நானும் அங்கே ரெண்டு கிழமை இங்க வெளிநாட்டுக்கு வர முதல்ல நிண்ட நான். தெரியாதே? அப்ப நீங்கள் அந்த ஊரில்ல' என்று என்னிடமே வாதாடிய பல நபர்களை எனக்குத் தெரியும். சுமார் 5 லட்சம் வாழ்கிற நகரில் (அங்கே நான் பிறந்திருந்தாலும்) ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இருக்கிற ஆட்களை நான் எப்படித் தெரிந்து வைத்திருக்க முடியும் என்கிற ஒரு சிறு உண்மை கூட அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. தவிர என்னை சந்தித்த பின்இ 'உவன் கள்ளன். அதுவும் சிங்களவன். நல்லாத் தமிழ் பேசப் படிச்சுக்கொண்டு எனக்கு கதை விடுகிறான்' என்று விமர்சனமும் பண்ணுவதும் எனக்குத் தெரியும்.
அவர்களின் பேதைமை எனக்குப் புரிகிறது. யாழ் குடாநாட்டைப்போல் ஒரு சிறிய நிலப்பகுதியில்இ யாழ் நகர் போன்ற நகரங்கள் தவிர அநேகமான பகுதிகளில் வீடுகளுக்கு இலக்கங்களே இல்லை. ஆனால் அங்கே இருக்கிற ஒருவரிடம் இன்னாரைத் தெரியுமா என்று கேளுங்கள். அவர் இவரின் மாமா அல்லது ஒன்று விட்ட சகோதரம் என்று ஆராய்ச்சி பண்ணியே கண்டுபிடித்து விடுவார்கள். அத்தனை சின்ன நிலப்பரப்பில் ஒருவரை ஒருவர் தெரியாமலிருக்க நியாயமே இல்லை. (தபால் ஊழியர் விரல் நுனியில் அத்தனை பேரின் உள்வீட்டு விவகாரங்களே அடங்கியிருக்கும்.) இப்படி ஒரு சிறு எண்ணிக்கையில் உள்ள சமுதாயம் வெளி உலகமே தெரியாமல்இ இது தான் உலகம் என்று நினைத்தபடி வெளிநாட்டுக்கும் வந்து அதே நினைப்பில் வாழ்கிறது. அவர்களிடம் அவர்கள் இப்போ வாழும் (வெளி) நாட்டின் தலைவர் யார்இ அரசியல் கட்சிகள் என்ன சொல்கின்றன என்று கேளுங்கள். ஒரு மண்ணும் தெரியாது. ஆனால் தெரியாத்தனமாய் ஊரிலே நடக்கிறது என்று கேட்டீர்களோ தொலைந்தீர்கள். எத்தனை ஆமி செத்ததுஇ பெடியங்கள் என்ன மாதிரி அட்டாக் குடுத்தவங்கள் என்று வந்துகொண்டே இருக்கும். நிறுத்தவே முடியாது.
அத்தோடு இன்னொன்று. அங்கேயிருந்து வந்த படித்த மனிதர்களுக்கே தென்னிலங்கையில் தமிழர்கள் இருக்கிறார்கள் என்கிற விஷயம் புரிவதே இல்லை. வடஇ கிழக்கில் உறவுகள் இல்லாத தமிழர்கள் இலங்கையில் எப்படி இருக்கமுடியும்? (மலையகம் ஓகே.) இது பெரிய பிரச்னை அவர்களுக்கு. என்னைப்போல் பலர் நம் முன்னோர்கள் கிட்டத்தட்ட நூறோ இருநூறோ ஆண்டுகளுக்கு முன் வந்து குடியேறிஇ கோயில்கள்இ பள்ளிக்கூடங்கள் அமைத்து எத்தனையோ சிங்கள ஊர்களில் தமிழ் பேசி வாழ்கிறோம் என்றால் என்னமோ புதுமையான ஒரு பூச்சியைப்போல் பார்ப்பார்கள்.
அவர்களை சொல்லி குற்றமில்லை. நான் வேறு சூழ் நிலையில்இ பலவித இன மக்களுடன்இ கலாசாரங்களுடன் வாழ்ந்தவன். தவறிப்போய் அங்கே பிறந்திருந்தால் நானும் அப்படித்தான் சிந்திப்பேன்இ பேசுவேனோ? இருந்தாலும் அவர்கள் என் சகோதரரர்கள். அறியாமை இன்னும் விட்டுப்போகவில்லைஇ அவ்வளவு தான். ஆனால் காலம் மாறும். அறிந்து கொள்வார்கள். நம்பிக்கை இருக்கிறது.
0 commentaires :
Post a Comment